W osiemnastym wieku władze Poznania ze względu na fakt, że ludność okoliczna została zdziesiątkowana przez zarazy i wojnę szwedzką, postanowiły poszukać nowych osadników. Chodziło oto, aby zasiedlić okoliczne wsie, czyli opustoszałe wsie wokół Poznania. Odezwa była skierowana przede wszystkim do Niemców, a zwłaszcza do Bambergu. Jedynym wymogiem było wyznanie rzymskokatolickie. Z Niemiec przybyło wtedy od dziewięćdziesięciu do stu rodzin. Nowi przybysze właśnie od Bambergu, skąd przybyli, nazwani zostali Bambrami. Nowi osadnicy bardzo szybko odbudowali opustoszałe i zniszczone wsie dookoła Poznania. Pomogły im władze, które dały im materiały budowlane, ziarno do siewu oraz ulgi podatkowe. Bambrzy oraz ich potomkowie wnieśli inne spojrzenie na uprawę roli, pożywienie czy budownictwo. Szybko się spolonizowali, na pewno wspólna wiara była powodem, że asymilacja nastąpiła tak szybko. W dziewiętnastym wieku słowo bamber już nie oznaczało, tak jak na początku przybysza z Bambergu, a jedynie każdego mieszkańca wsi z okolic Poznania. Po Bambrach pozostały dziewiętnastowieczne obiekty zabytkowe. Są to zagrody wiejskie, kapliczki przydrożne oraz wiele pięknych kamienic. W Poznaniu jest szczególne muzeum poświęcone właśnie Bambrom – Muzeum Bambrów Poznańskich, gdzie można zobaczyć prawdziwy zabytkowy dom osadników.
Bamber – osadnik poznański
