Zapewne każdy turysta odwiedzając nowe miejsce zastanawia się, dlaczego herb danego miasta wygląda tak, a nie inaczej. W przypadku Poznania zastanawia ważny element, który dominuje w jego herbie, mianowicie – dlaczego bram miasta nie strzeże polski święty, ale święty Piotr i święty Paweł z Tarasu. Obaj święci zostali wybrani na patronów poznańskiej katedry, a tym samym najstarszej katedry na terenie państwa polskiego. Kiedy Poznań otrzymał biskupstwo jako pierwszy polski gród, wtedy też katedra, na wzór katedry rzymskiej, otrzymała za opiekunów świętych Piotra i Pawła. Ciekawostką jest, że miasto używa tego samego herbu od XIV wieku i jego forma praktycznie nie uległa zmianie. Pierwsze wzmianki na temat istnienia herbu Poznania pochodzą z 1344 roku i odtąd też pojawiają się na różnych dokumentach coraz częściej. Święci patroni ze swoimi atrybutami stoją na herbowej tarczy po dwóch stronach miejskiego muru. Postacie Piotra i Pawła górują nad miastem, oznacza to, że chronią go i strzegą. Nierozwiązanym jeszcze zagadnieniem są gwiazdy i półksiężyce znajdujące się przy patronach. Poznaniacy są bardzo związani ze symbolem swojego miasta, nic w tym dziwnego, bo przecież w jakiś sposób określa także ich tożsamość. Dodatkowym powodem do dumy jest długowieczność poznańskiego herbu na tle innych, które ewoluowały w formie i treści. Poznań pozostaje wierny tradycji i na pewno zyskuje na tym w oczach turystów, którzy lubią, kiedy miasto pachnie historią i symbolami.
Święci Piotr i Paweł opiekunami Poznania
