Archikatedra świętego Jana Chrzciciela i świętego Jana Ewangelisty to najważniejszy i jednocześnie najbardziej okazały kościół, znajdujący się na terenie Lublina. Powstanie świątyni było związane ze sprowadzeniem do miasta zakonu jezuitów (w XVI wieku): to oni byli inicjatorami wzniesienia szeregu budynków, które służyłyby celom religijnym oraz ich własnej działalności edukacyjnej. Prace budowlane przy świątyni zakończono w 1625 roku; już wtedy budynek prezentował styl barokowy. W połowie XVIII wieku konieczne było dokonanie pierwszej przebudowy, ponieważ gmach ucierpiał na skutek pożaru. Podczas tego remontu wnętrze zostało wzbogacone o freski, wykonane przez nadwornego królewskiego malarza, Józefa Meiera. W niedługi czas później jezuici musieli opuścić te mury, ponieważ ich zakon został rozwiązany – katedra przeszła w ręce ojców trynitarzy. Nie był to najlepszy okres w jej historii, ponieważ duchowni nie mieli wystarczających środków, by utrzymać tak dużą budowlę. Przez jakiś czas wnętrze świątyni pełniło nawet rolę spichlerza na zboże. Katedrze przywrócono należną jej rolę na początku XIX stulecia, kiedy nowopowstała diecezja lubelska wybrała ten gmach na swoją siedzibę. W latach powojennych o kolejną odbudowę katedry (zniszczonej podczas walk) zabiegał kardynał lubelski Stefan Wyszyński.
Historia lubelskiej archikatedry
