Wieża, zwana powszechnie Trynitarską, należy do grona charakterystycznych budowli, należących do zabudowy starszej części Lublina i należy do grona architektonicznych symboli, które są powszechnie utożsamiane z miastem. Jej nazwa pochodzi od zakonu, który zajmował tutejsze zabudowania, wzniesione wcześniej przez Jezuitów na przełomie XVI i XVII wieku. Początkowo Wieża pełniła rolę klasztornej furty (dlatego też jest zwana także Bramą Trynitarską), z której droga wiodła do katedry i szkoły zakonnej. W 1627 roku Wieża została podwyższona i zamieniona w dzwonnicę. Zawieszony tu dzwon, Maria, brzmi jedynie podczas wyjątkowych uroczystości i historycznych wydarzeń. Wspomnienie o Trynitarzach przechowało się jedynie nazwie obiektu, było to bowiem bardzo ubogie zgromadzenie, które nie potrafiło utrzymać rozległego szeregu budynków, jaki dostało pod opiekę – wszystkie zabudowania od 1818 roku należały do władz miasta. W czasie II wojny światowej Wieża uległa częściowemu zniszczeniu – po odbudowie w jej wnętrzu usytuowano Muzeum Archidiecezjalne. Gromadzi ono skarby należące do Archikatedry: wśród nich znajdują się różnego rodzaju dzieła sztuki sakralnej, zabytkowe sprzęty, instrumenty muzyczne, przedmioty codziennego użytku i tkaniny. Na szczycie Wieży znajduje się specjalna platforma widokowa, z której rozciąga się widok na miasto.
Najwyższy zabytek Lublina – Wieża Trynitarska
