Arboretum, dendrarium czy też ogrodem dendrologicznym może poszczycić się Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu. Zlokalizowany jest on w Niestachowie (część Golęcina) a dokładniej na obszarze Lasku Golęcińskiego. Wśród prowodyrów, inicjatorów oraz projektantów całego przedsięwzięcia wymienia się dwie osobistości: Władysława Marcinieca oraz Rudolfa Boether. Ów dendrarium zostało założone w październiku roku 1919. Już wówczas funkcjonował, jako jednostka dydaktyczna Wydziału Rolniczo – Leśnego Uniwersytetu Poznańskiego. Na początku swego istnienia ogród posiadał powierzchnię niecałego hektara powierzchni, co pozwalało na zgromadzenie stu dziewięćdziesięciu gatunków roślin. Po roku 1923 liczba zebranych gatunków sięgnęła ponad czterystu pięćdziesięciu, natomiast po roku 1939 liczba ta wynosiła już niemalże dziewięćset gatunków oraz odmian roślin. Niestety II wojna światowa nie była łaskawa dla ogrodu – wskutek agresji niemieckiej część ogrodu została zdewastowana, część wycięta a część wywieziona. Dzięki docentowi Stanisławowi Kościelnemu ogród został odnowiony w latach sześćdziesiątych. Dzisiaj dendrarium zajmuje powierzchnię przeszło czterech hektarów. Znajduje się tam ponad osiemset gatunków drzewiastych, wśród których wyróżnia się: cyprysowate, widowiskowe sosny a także różaneczniki (cypryśnik błotny, metasekwoja chińska, odmiany miłorzębów). Najcenniejszymi eksponatami są jednak największe w Europie kolekcje jeżyn oraz malin.
Ogród Dendrologiczny Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu
