Początki osadnictwa na terenie Poznania pochodzą z końca starszej epoki kamienia i występują głównie na prawym brzegu Warty. W okresie historycznym osada o charakterze miejskim rozwinęła się wokół grodu na wysepce Ostrów Tumski. W końcu X wieku Poznań był najważniejszym, obok Gniezna, grodem Polan. Miał tu swą siedzibę Mieszko I, a już w dwa lata po chrzcie Polski (968 rok) utworzono pierwsze w Polsce biskupstwo i wzniesiono katedrę. Miasto zostało lokowane w 1253 roku na prawie magdeburskim, na lewym brzegu Warty. Rozwijało się dzięki dogodnemu położeniu na skrzyżowaniu szlaków handlowych biegnących z Mazowsza, Litwy i ziem ruskich do Lipska, Norymbergi oraz z Krakowa do Szczecina, a także dzięki prawu składu, które nadał mu Władysław Jagiełło w 1394 roku. Znane w Europie były poznańskie Targi Świętojańskie. W XVI wieku miasto przeżywało złoty wiek, skupiając większość handlu między Wschodem i Zachodem, a także kwitnąc kulturalnie. W 1519 roku założono Akademię Lubrańskiego (biskupa poznańskiego), a w 1573 roku otworzono Kolegium Jezuickie, którego pierwszym rektorem był Jakub Wujek; rozwijało się też księgarstwo i ruch reformacyjny. Zahamowanie rozwoju miasta przyniosły dopiero wojny szwedzkie w połowie XVII wieku, a następnie wojna północna i walki w czasie konfederacji barskiej w następnym stuleciu. W 1793 roku Poznań wcielony został do Prus, następnie w latach 1807 – 1815 włączono go do Księstwa Warszawskiego, a po kongresie wiedeńskim został stolicą Wielkiego Księstwa Poznańskiego (w ramach monarchii pruskiej).
Początki istnienia Poznania
